Andor

Leergierig, enthousiast en gedreven, zo wordt hij omschreven door zijn collega’s. Eigenschappen die Andor Bik goed van pas komen als pacemakertechnicus in opleiding. Een nieuwe uitdaging, na zo’n twintig jaar gewerkt te hebben als Intensive Care-verpleegkundige. Het was zijn vrouw die hem op de vacature bij het St. Antonius Ziekenhuis wees. En hoewel hij in eerste instantie nog twijfelde, besloot hij toch een dag mee te lopen op de CMT-afdeling (Cardiomeettechniek). Gelukkig maar, want inmiddels zit hij hier helemaal op zijn plek.

Wat trok je over de streep om deze nieuwe uitdaging aan te gaan?

“Het vak van IC-verpleegkunde is prachtig, maar ik had het idee dat ik stilstond. Ik hou ervan om nieuwe dingen te leren en mezelf te blijven ontwikkelen. Ook heb ik een voorliefde voor techniek. Maar ik twijfelde of de functie van pacemakertechnicus mij die uitdaging waar ik naar op zoek was, wel kon bieden. Nadat ik een dag had meegelopen, begreep ik dat het juist een hele afwisselende baan is met genoeg uitdaging. En bovendien de mogelijkheid om eventueel door te groeien richting elektrofysiologisch laborant.”

En hoe bevalt het nu?

“De combinatie werken en leren is natuurlijk best intensief, maar ik krijg alle tijd en ruimte die ik nodig heb. Dat voelt goed. Ik werk fulltime, 4 dagen van 9 uur. Daarnaast heb ik contactdagen en moet ik examens afleggen. Van tevoren dacht ik dat dit zwaar zou zijn, maar dat valt heel erg mee. Het werk is leuk en er is genoeg te doen. De ene keer controleer ik patiënten op de poli, de andere keer werk ik op de cathkamer of sta ik ‘op sein’ zoals dat heet. Dan assisteer ik bij spoedgevallen. Ook kunnen we pacemakers en ICD’s op afstand in de gaten houden en uitlezen, Remote Care noemen we dat. Die afwisseling in taken, het contact met patiënten en het werken met techniek, maakt dat ik mijzelf dit werk wel zie doen tot aan mijn pensioen.”

Wat kenmerkt volgens jou een goede pacemakertechnicus?

“Ik ben natuurlijk nog in opleiding, maar ik denk dat het belangrijk is dat je van mensen én van techniek houdt. Zo wil ik altijd precies weten hoe iets in elkaar zit en werkt. Dan ga ik thuis aan de slag met weerstandjes, een batterij en een multimeter om daarachter te komen. Dat vind ik leuk. Die technische kennis geeft bovendien ook diepgang aan mijn werk. Zo herkende ik onlangs een bijzondere ritmestoornis bij een patiënt. Het geeft voldoening als je dan later van de specialist hoort dat dat precies de bevestiging was waar ze naar zochten. Daarnaast is het ook handig als je op een toegankelijke manier aan een patiënt kunt uitleggen wat er aan de hand is en hoe een pacemaker werkt. De ene patiënt wil precies van de hoed en de rand weten, terwijl een ander vooral gerustgesteld wil worden. Dat moet je goed kunnen aanvoelen.”

Hoe zou je de werksfeer omschrijven?

“Toen ik hier net begon zei iemand tegen mij: “Voor je het weet ben je een echte Antoniaan.” Ik weet nog dat ik toen dacht: “Wat is dat nou weer?” Nu begrijp ik dat het staat voor de persoonlijke aandacht en de betrokkenheid die hier heersen. De mensen zijn betrokken bij elkaar én bij het ziekenhuis. Het is een soort familiegevoel. Dat zorgt er niet alleen voor dat collega’s oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar, maar ook dat er naar je geluisterd wordt als je denkt dat iets beter kan.