Leonie

Verpleegkundige in opleiding (blog)

Ik probeer waar ik kan de luchtigheid te houden die ik als stewardess had.

 

Afgelopen jaar maakte Leonie de overstap van de luchtvaart naar de zorg. In deze blogserie vertelt ze over haar ervaringen als verpleegkundige in opleiding.

#1 Lessen uit de luchtvaart

In de levendige gangen van het ziekenhuis loop ik zelfverzekerd met een glimlach; een voormalige stewardess en nu verpleegkundige in opleiding. Tijdens mijn 2,5-jarige verkorte opleiding aan de Antonius Academie voelt elke les als het verkennen van een onbekende stad, vol nieuwe termen en protocollen. Mijn hoge hakken zijn vervangen door klompen, symbolisch voor mijn nieuwe weg in de zorg.

In de omgang met patiënten komt mijn achtergrond als stewardess goed van pas. Stond ik eerst passagiers bij tijdens turbulentie in de lucht, nu zet ik mijn vaardigheden en empathie in om patiënten gerust te stellen en troost te bieden. Daarbij maak ik complexe medische informatie begrijpelijk voor hen. Ik probeer waar ik kan de luchtigheid te houden die ik als stewardess had. Bij een injectie lach ik vriendelijk terwijl ik tegen een patiënt zeg: “Vind u het goed als ik op u oefen?”

Mijn vermogen om de spanning te doorbreken is als een ventilator in een benauwde ruimte, met een beetje mazzel. In tegenstelling tot mijn werk in de lucht, is mijn laptop is nu mijn trouwe metgezel waar ik tijdens de lessen al mijn aantekeningen digitaal bijhoud.
Dus, als je die 40+ verpleegkunde student ziet tussen jongere collega’s, laptop klaar en met een vertrouwde glimlach, besef dan: het is nooit te laat voor een nieuw avontuur. Mijn verhaal is er één van veerkracht, passie en een frisse start, ongeacht je levensfase.

#2 Eerste dag in uniform

Ik voel een mix van nervositeit en opwinding terwijl ik mijn witte uniform aantrek en de afdeling Chirurgie op loop. Ik stap een wereld in waar ik tot vandaag alleen nog maar van heb gedroomd. De sfeer op de afdeling voelt anders dan ik had verwacht – hectisch maar georganiseerd. Iedereen lijkt hier doelgericht bezig te zijn.

Mijn ervaren stagebegeleiders, eentje jong en vol tatoeages en de ander wat ouder met een vriendelijk gezicht, stellen me meteen op mijn gemak. Ze delen hun ervaringen en verhalen waardoor ik me al snel onderdeel voel van het team. Ze leiden me rond over de afdeling. Ik zie artsen en verpleegkundigen die als een goed geoliede machine samenwerken rondom de opgenomen patiënten. Mijn nervositeit maakt in de loop van de dag steeds meer plaats voor nieuwsgierigheid.

De eerste keer dat ik een patiëntenkamer binnen loop doe ik mijn best ik mijn spanning te verbergen. Mijn stagebegeleiders zien het en glimlachen me bemoedigend toe. Ze laten me stap voor stap zien De eerste keer dat ik een patiëntenkamer binnen loop doe ik mijn best ik mijn spanning te verbergen. Mijn stagebegeleiders zien het en glimlachen me bemoedigend toe. Ze laten me stap voor stap zien hoe ik moet handelen en staan de hele dag klaar om mijn vragen te beantwoorden en me te adviseren. Ik realiseer me steeds meer dat ik hier ben om te leren en mezelf te ontwikkelen.

Aan het eind van de dag loop ik naar buiten met een vastberaden gevoel. Mijn eerste dag in uniform was als het eerste hoofdstuk van een nieuw boek. Ik sta aan het begin van een mooie reis die me zal uitdagen, inspireren en laten groeien. Met mijn stagebegeleiders aan mijn zijde, ben ik klaar om elke uitdaging met open armen te verwelkomen.

 

#3 Fietsen zonder zijwieltjes

Terwijl ik het leslokaal binnenloop, voel ik een mix van opwinding en zenuwen. Vandaag gaan we leren hoe een infuus wordt ingebracht. Onze ervaren docent, die grapt dat ze “uit de vorige eeuw” komt, legt gedetailleerd uit over de juiste plaatsing, techniek en hygiënevoorschriften. Ik luister aandachtig en noteer belangrijke punten.

Dan is het tijd om de theorie in de praktijk te brengen. We vormen paren en krijgen een oefenarm toegewezen, ik die van mijn klasgenootje. Het heeft wat weg van leren fietsen zonder zijwieltjes; ik voel de opwinding en onzekerheid.

Terwijl ik de naald vasthoud en naar de arm staar, voel ik dat ik door mijn deodorant heen breek. Ik herhaal de stappen in mijn hoofd. De naald langzaam inbrengen, de weerstand overwinnen, en dan hopen dat de waaknaald op de juiste plaats zit.

Als eindelijk de naald in de arm zit voel ik opluchting en trots. Het was gelukt! Mijn klasgenoot en ik geven elkaar een high five . We hebben allebei de drempel overwonnen, zij het met wat klamme handen en hartkloppingen.

Mijn vacatures