Willem

Sinds 2017 werkt Willem als operatieassistent bij het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Na de uitbraak van het coronavirus stonden zijn werkzaamheden op de OK op een lager pitje, dus is hij met een aantal collega’s gaan kijken naar andere mogelijkheden. Het opstarten van het IC-buddyteam was de gouden oplossing. Dankzij de hulp van Willem en honderden andere Covid-IC-buddy’s kunnen onze zorgverleners veilig hun patiënten behandelen. “Wij hebben echt een hele belangrijke functie in dit grote ziekenhuis. Sterker nog, we zijn onmisbaar.”

Waarom is het buddyteam opgezet?

“Toen we hoorden dat het aan- en uitkleedmoment van de beschermingskleding belangrijk is om besmetting te voorkomen, hebben we direct een plan opgezet. Om dit goed te doen moet er een coach bij zitten, zeker in een spoedsituatie. Het aan- en uitkleden gaat namelijk volgens een bepaalde volgorde en als IC-buddy ben ik de aangewezen persoon om dit te begeleiden. Met het team hebben we die protocollen en alle andere bijkomende zaken binnen een paar dagen geregeld. Dat waren een paar hectische dagen, maar zeker de moeite waard. Er is namelijk -tot nu toe- nog geen IC-medewerker ziek geworden door de patiënten.”

Hoe ziet een gemiddelde werkdag er voor jou uit?

“De functie bestaat voornamelijk uit drie kerntaken: werken in de aankleedruimte, in de uitsluisruimte of onderzoeksmateriaal naar de juiste afdeling brengen. Ik kom niet in contact met de patiënten, alleen met de zorgverleners. Bij de start van mijn werkdag bespreken we wie op welke afdeling wilt beginnen. Om de paar uur rouleren we vervolgens van plek. Dan sta ik in de ochtend bij de aankleedruimte, waar ik de zorgverleners help met het aantrekken van beschermende kleding. Soms kennen ze de stappen en dan controleer ik of het goed verloopt. Wanneer ik in de uitsluisruimte sta, help ik de IC-zorgverleners weer met het uitkleden. Ze hebben vaak lange diensten achter de rug, dus ik begeleid ze om de juiste stappen te volgen. Daarna pak ik de step -het ziekenhuis is namelijk erg groot- en breng ik als een ware koerier de onderzoeksmaterialen naar de juiste afdeling. Dat scheelt de zorgverleners weer een boel werk.”

Wanneer ga je met een goed gevoel naar huis?

“Ik krijg enorm veel waardering voor mijn werk. Mijn hart ligt bij de zorg en ik wil de patiënten zoveel mogelijk helpen. Op deze manier doe ik dat weliswaar op een indirecte manier, want ik zie de patiënten weinig. Of het dat minder waardevol maakt? Absoluut niet. Ik heb echt het gevoel dat ik hier onmisbaar ben en mijn collega’s denken daar hetzelfde over. Dat gevoel geeft mij een adrenalinekick. Veel wachten tot ik weer iemand kan helpen gebeurt soms ook, maar ik verveel mij niet. Als er even niets te doen is, dan pak ik een iPad erbij of praat even met mijn collega. We zitten namelijk nooit alleen in een ruimte en dat is wel zo prettig. Ik ben heel trots op mijn werk, want zo draag ik een steentje bij om de beste zorg te leveren.”

Hoe zou je jouw toekomstige collega overtuigen om ook als IC-buddy te werken?

“Binnen ons buddyteam sta je er nooit alleen voor. Samen maken wij ons sterk om een veilige werkomgeving voor onze zorgverleners te realiseren. Dit is dé plek om jouw coachende en sociale vaardigheden in te zetten, met of zonder medische achtergrond. Hiërarchie kennen we hier niet, want we werken allemaal richting hetzelfde doel: de besmettingskans zo klein mogelijk maken. Met een grote hoeveelheid dankbaarheid als extra bonus, want iedereen realiseert zich hoe belangrijk onze functie is. Wanneer jouw hart ook bij de zorg ligt, is dit de uitgelezen kans om je in te zetten voor de patiënten.”