Vandaag is de tweede dagdienst na mijn vakantie. Ik moet toch wel weer wennen aan het vroege opstaan en de nieuwe groep patiënten. Vol goede moed stap ik ‘s ochtends op de fiets. Op de afdeling zie ik dat er vandaag 10 patiënten zijn opgenomen, waarvan er één erg onstabiel is; een jonge meid met een eetstoornis. Om 8 uur ga ik samen met mijn collega naar haar toe om haar volgens het beleid sondevoeding en medicatie te geven. De patiënte heeft weinig energie en reageert nauwelijks op ons.

Bij de artsenvisite bespreken we de patiënten en vragen we onze achterblijvende collega om alvast de controles te doen. De controles wijken erg af en ook de bloedwaardes die vanmorgen zijn geprikt zien er niet goed uit. Terwijl wij met de Interne arts in gesprek zijn komt mijn collega binnen, het gaat niet goed met de patiënte. De arts-assistent van de afdeling Interne, de psychiater en ik rennen met mijn collega mee naar de kamer. Hier blijkt de patiënt nog meer achteruit gegaan te zijn. We drukken de alarmbel in voor ondersteuning en ook het Spoed Interventie Team wordt opgeroepen. Iedereen op de kamer weet wat te doen in deze situatie. Uiteindelijk wordt de patiënte overgebracht naar de Medium Care, waar ze de nodige zorg krijgt.

Wanneer ik terug loop naar de afdeling laat ik bezinken wat er allemaal is gebeurd. Zo’n casus als deze maken we niet dagelijks mee, maar is wel een reden waarom ik voor de MPU (Medisch Psychiatrische Unit) heb gekozen. Intussen is het tijd om samen met mijn patiënten te lunchen. Dan besef ik dat het nog maar 12 uur is. Gelukkig kan ik de draad weer snel oppakken en blijft het de rest van mijn dienst rustig.