.png)
30 juni 2024
Deze nacht sta ik op de Moeder-Baby-Unit (MBU), waar moeders verblijven die psychotisch zijn, een depressie hebben of andere psychiatrische klachten vertonen. Hier krijgen moeder én kind extra begeleiding. De baby’s verblijven ook op deze afdeling.
Op dit moment zijn er vijf baby’s, waaronder een tweeling. Ik sta in mijn eentje en maak me op voor een nacht vol voedingstaken. De moeders mogen namelijk slapen; dat is belangrijk voor hun herstel. Mijn taak is het om de baby’s te voeden.
Eerst lees ik de rapportages goed door, want straks kom ik daar vast niet meer aan toe.
De eerste uren verlopen rustig, maar net na twee uur laat het eerste hongerige kindje van zich horen. Maar dan! De ene na de andere baby begint hongerig te huilen, allemaal achter elkaar. Even voel ik de stress in mijn buik schieten: hoe ga ik dit doen zonder dat er een kindje te lang moet wachten?
Dan krijg ik een idee. Ik klop aan bij de buren en vraag vriendelijk of de verpleegkundigen een baby op schoot willen nemen. Tijd om te voeden! Dat willen ze wel. Het is weer eens wat anders dan al die volwassen lijven die ze normaal in hun dienst tegenkomen. Variatie is belangrijk toch, tegen de sleur?
Binnen de kortste keren zijn alle baby’s stil en tevreden. Eén voor één leg ik ze terug, na het verschonen van twee poepluiers. Die klus neem ik zelf maar op me. Anders zijn mijn collega’s van de Medisch Psychiatrische Unit de volgende keer vast niet zo gretig om bij te springen.
.png)
Auteur: Maaike
