Wat moeten we nou Sascha?

Daar sta ik dan. De ouders kijken me wanhopig aan, tranen in hun ogen. “Wat moeten we nou, Sascha? Ze is zo onrustig. Ze huilt al de hele dag.”

Ik voel met hen mee. Vannacht is deze moeder bevallen, maar de bevalling verliep anders dan gehoopt. Ze koos voor pijnstilling, een beslissing waar ze zich nu schuldig over voelt. Dat raakt me. Pijnstilling is er niet voor niets en op dat moment was het voor haar de beste keuze. Toch blijft de twijfel knagen. Ik praat met haar, probeer haar perspectief te verbreden, maar de gevoelens van spijt blijven. En dat mag. Er is ruimte voor al deze emoties.

Hun dochter werd uiteindelijk geboren met behulp van een vacuümpomp, omdat ze het niet meer zo leuk vond tijdens de bevalling. Haar start was moeizaam en ze had na de geboorte wat extra hulp nodig. Ze deed het gelukkig al heel snel goed, maar nu lijkt ze last te hebben van hoofdpijn. Het kleine meisje is niet tevreden en huilt al uren, ontroostbaar.

De ouders worstelen. Ze willen haar geen paracetamol geven—“Het is niet natuurlijk”, zeggen ze. Ook huid-op-huidcontact stelt hun dochter niet tevreden. Na zorgvuldig overleg besluiten we toch om haar een beetje pijnstilling te geven. Even later wordt het meisje rustiger.

We kijken samen naar haar dag. Ze is door veel handen gegaan, vaak opgetild en verlegd. De bespreken we en we zorgen dat ze meer rust krijgt. We leggen haar lekker huid-op-huid bij mama. Dit kleine meisje heeft óók tijd nodig om bij te komen van de bevalling. Ook de ouders worden wat rustiger als hun dochter bij moeder op de borst in slaap valt.

De volgende ochtend stap ik opnieuw de kamer binnen. Wat een verschil! De ouders staan klaar om naar huis te gaan, stralend en opgelucht. In de Maxi-Cosi ligt een tevreden baby lekker te slapen. “Dankjewel voor je adviezen,” zeggen ze. “Ze heeft vannacht heerlijk geslapen, werd alleen wakker voor de voeding.” Ik glimlach. Ze hebben hun ritme gevonden, doen het supergoed en gaan tevreden naar huis!